امروزه عملکرد دارایی‌های حیاتی در یک صنعت و یا شهر، به‌طور چشمگیری، به نظام‌های شبکه‌ای وابسته است. اگر یک زیرساخت را متشکل از مجموعه‌ای از دارایی‌ها بدانیم، می‌توانیم بگوییم که حتی اساسی‌ترین عملکردهای روزمره مستلزم عمل متقابل با گروهی از نظام‌های دارایی‌های حیاتی است. این پژوهش به ارائه‌ی مدلی نوین برای تحلیل وابستگی سیستمی میان شبکه‌ای از دارایی‌ها در یک زیرساخت صنعتی می‌پردازد. معروف‌ترین مدل مطرح شده در زمینه‌ی محاسبه‌ی این وابستگی‌ها مدل لیونتیف است که دارای نواقصی چون در نظر نگرفتن تأثیر عدم عملکرد بر گره‌های واسط و انتقال‌دهنده است. در این تحقیق سعی شده تا، با برطرف کردن معایب مدل مذکور، به ارائه‌ی مدلی جدید اقدام شود. در این مدل دارایی‌ها به دو دسته‌ی منابع و تغذیه‌شونده‌ها تقسیم می‌شوند و اجزا به این طریق بر یکدیگر تأثیر دارند. این مدل برای محاسبه‌ی اهمیت اجزا بر یکدیگر از چارچوبی ابتکاری، بر پایه‌ی تحقیق در عملیات، استفاده می‌کند که در آن اهمیت نسبی هر یک از دارایی‌ها مشخص می‌شود تا بدین طریق معیاری برای تصمیم‌گیری در خصوص نحوه‌ی اثرگذاری دارایی‌ها، میزان وابستگی عملکرد هر یک از دارایی‌ها بر دیگر دارایی‌ها، همچنین میزان اهمیت هر دارایی در شبکه بر پایه‌ی مفهوم «مرکزیت»، ایجاد گردد؛ در پایان، مثالی برای تشریح مدل تبیین شده است.
)